اين آمار كه عبارت است از مرگ ۲۴۰ كودك در شبانه‌روز به خاطر نداشتن يك لقمه نان، ابعاد ديگري از فاجعه‌اي را پيش روي ما مي‌نهد كه تمام بشريت در قبال آن مسئوليت دارند.
از مسئوليت‌پذيري غربي‌ها كه در اين خصوص نبايد چندان چيزي گفت! براي نمونه “پاول مولینارو” از مسئولان صندوق بین المللی حمایت از کودکان سومالی مهمترین نیازهای این سازمان را کمبود نقدینگی خواند و افزود: این سازمان از شرکت‌های هواپیمایی خواسته است برای ورود اقلام مورد نیاز از اروپا به هند و سپس به سومالی از دریافت هزینه پرواز خودداری کنند!
كشورهايي كه ميلياردها دلار صرف جنگ در افغانستان و ليبي و حفظ نيروهاي نظامي خود در عراق و ديگر نقاط جهان مي‌كنند به حدي صندوق حمايت از كودكان سومالي را در مضيقه قرار داده‌اند كه مسئول آن از شركت‌هاي هواپيمايي طلب مساعدت كند كه بياييد و براي ما مجاني كالا حمل كنيد. برنز از کارشناسان سازمان ملل نيز گفت یکی از مشکلات موجود در شرایط بین المللی کنونی، کشورهای اهدا کننده هستند. کشورهای غربی، چین و هند از کشورهایی هستند که برای کمک به سومالی واختصاص بودجه مورد نیاز هیچگونه مشارکتی نداشتند.
برخي كشورهاي اسلامي ثروتمند نظير عربستان سعودي نيز فعلا ترجيح مي‌دهند پول‌هايشان صرف تثبيت رژيم سركوبگر آل‌خليفه شود تا شكم‌هاي به پشت چسبيده مردم سومالي كه قربانيان زياده‌خواهي‌هاي غرب از يكسو و سلفي‌گري صادر شده از سوي وهابيون سعودي از سوي ديگر هستند. گروهي نظير الشباب كه چندان در فجايع سومالي بي‌تقصير نيست و نگذاشته است در اين كشور يك دولت متمركز مستقر شود تا دست‌كم در صورت بروز قحطي بتواند كمك‌رساني كند، گروهي وهابي و تكفيري است. از شاهكارهاي اين گروه چندي پيش اين بود كه خوردن سمبوسه را حرام اعلام كرد، آن هم براي مردمي كه به خاك خوردن افتاده‌اند و اصلا چيزي براي خوردن نمي‌يابند.
در برخي وبلاگ‌ها فعالان هموطنمان چنين نوشته‌اند كه اگر هر ايراني مبلغي معادل ۲۰۰هزار ريال (۲۰ هزار تومان) به قحطي‌زدگان سومالي كمك كند، تمامي ۱۲ ميليون نفر مردم اين كشور از قحطي نجات مي‌يابند. البته بديهي است كه وظيفه كمك به مردم سومالي تنها وظيفه ايرانيان نيست اما طبع بلند ايرانيان بر آنان واجب مي‌سازد كه آنچه در توانشان دارند را براي ياري رساندن به مردم سومالي صرف كنند. طبعا توان برخي از اقشار از مردم كشورمان براي كمك كمتر از اين است اما برخي اقشار هم هستند كه توان كمكي چندين برابر اين مبلغ را دارند.
مردم گرسنه و قحطي‌زده سومالي چشم‌انتظار كمك‌هاي برادران و خواهران مسلمان خود هستند چرا كه مي‌دانند از كسي جز آنان كمكي برنمي‌آيد. البته منكر آن نمي‌شويم كه در غرب نيز بسياري نهادهاي مردمي براي كمك به مردم سومالي تلاش مي‌كنند و انصافا زحمت آنان قابل تقدير است. اينها البته به عكس دولت‌هاي خويش عمل مي‌كنند و تلاششان از هر جهت قابل ستايش است.
نبايد فراموش كرد كه پس از جنگ اول جهاني، ملت ايران خود نيز در بحبوحه اشغال و جنگ‌هاي داخلي گرفتار وضعيتي مشابه با همين وضعيت شده بود تا آنجا كه مردم چيزي براي خوردن نمي‌يافتند و بسياري تلف شدند. امروز مردم سومالي در همان شرايطي قرار دارند كه در حافظه تاريخي ايرانيان نيز وجود دارد. اگر به اين مثل ايراني معتقديم كه “به دريا رفته مي‌داند مصيبت‌هاي طوفان را”، اكنون اين ماييم كه مصيبت‌هاي ملت سومالي را در حافظه تاريخي خود به خوبي درك مي‌كنيم و بايد به ياري آنان بشتابيم. در اين بين ملت و دولت ايران هر دو در كمك به مردم سومالي در يك وظيفه انساني مشترك سهيم‌اند.
mostajar
