شهید عارف الحسینی، فرزند عزیز امام خمینی (ره)
شهید علامه سیدعارف حسین الحسینی(ره) نماینده حضرت امام خمینی(ره) در سپیده دم ۱۴ مرداد ۱۳۶۷ پس از اقامه نماز صبح در مدرسه علمیه دارالمعارف در زادگاهش پاراچنار، به ضرب گلوله به شهادت رسید.
وی در سال ۱۳۲۰ هجری شمسی درخانواده‌ای مذهبی و روحانی در شهر پاراچنار پاکستان دیده به جهان گشود.
سید عارف الحسینی قبل از رسیدن به سن تحصیل، تحت تعلیم پدر بزرگوارش مرحوم سید فضل حسین قرار گرفت و پس از گذراندن دوره ابتدایی و متوسطه، برای فراگیری بیشتر علوم دینی در سال ۱۳۴۶ راهی حوزه علمیه نجف اشرف شد.
شهید سید عارف حسینی(ره) در ایام اقامت در نجف اشرف در کنار مردان عمل و اسوه مبارزه قرار گرفت و اولین آشنایی ایشان با شخصیت محبوب امت اسلام، امام خمینی(قدس سره) بود که این آشنایی آغاز تحول فکری و سیاسی در زندگی این شهید بود.
زمانی که وی در عراق بود، به دلیل شرکت در فعالیت‌های انقلابی و شرکت در تظاهرات، در اعتراض به ظلمی که نسبت به آیت الله العظمی حکیم(ره) اعمال می‌شد، دستگیر و حدود یک ماه زندانی و سپس توسط بعثی‌های جابر از عراق اخراج شد.
وی پس از اخراج از عراق به پاکستان رفت و به فعالیت‌های علمی-سیاسی خود پرداخت و نفوذ گسترده زیادی بین اقشار مختلف امت مسلمان پاکستان پیدا کرد.
وی در سال ۱۳۵۳ دوباره برای فراگیری بیشتر علوم اسلامی، راهی نجف اشرف شد و با ندادن اجازه ورود به کشور عراق، ناگزیر مقیم حوزه علمیه قم شد و در کنار تحصیل به فعالیت‌های سیاسی نیز مشغول شد.
حسینی در حوزه علمیه نجف و قم از محضر اساتیدی چون آیت الله سیّد اسدالله مدنی، سیّد مجتبی لنکرانی، شهید مرتضی مطهری، آیت الله فاضل لنکرانی، آیت الله جعفر سبحانی و آیت الله ناصر مکارم شیرازی کسب فیض کرد.
ورود شهید حسینی(ره) به حوزه علمیه قم همزمان بود، با گسترش نهضت جهانی امام خمینی(قدس سره). این شهید هم خود در تظاهرات شرکت می‌کرد هم دیگر طلاب پاکستانی ساکن حوزه علمیه قم را به شرکت در تظاهرات ترغیب می‌کرد. از این رو طلاب غیر ایرانی، بخصوص طلاب پاکستانی، تحت مراقبت شدید ساواک قرار گرفتند و به همین سبب شهید حسینی را پس از شناسایی، دستگیر و از ایران اخراج کردند.
شهید سید عارف حسین حسینی(ره) پس از ورود به پاکستان بیکار نماند و برای بیداری توده‌های پاکستان چهره سفاک شاه ایران را معرفی کرد و از نهضت اسلامی امام خمینی(قدس سره) که در حال پیروزی بود، حمایت کرد.
با ایجاد نهضت جعفریه در ۱۳۵۸ش، وی به آن پیوست. مفتی جعفر حسین، رهبر و بنیان‌گذار نهضت جعفریه، حسینی را به عضویت شورای عالی سازمان در آورد. توانایی او در مدیریت کارهای جمعی موجب شد تا پس از درگذشت مفتی جعفر حسین در شهریور ۱۳۶۲، شورای عالی نهضت جعفریه در بَکر/ بهَکر، به اتفاق آرا، او را به رهبری شیعیان و ریاست نهضت برگزیند.
این شهید عالی مقام، جهت گسترش معارف آل محمد(ص) مراکز آموزشی و عبادی زیادی از جمله «دارالمعارف اسلامیه» و چندین مسجد و درمانگاه را در شهرهای مختلف این کشور بنا نهاد.
شهید عارف حسین حسینی(ره) علاوه بر برجستگی‌های علمی و سیاسی، از صفات اخلاقی خوبی نیز برخوردار بود و به همین جهت خیلی زود توانست در قلوب مسلمانان پاکستان جا باز کرده و خدمات شایسته‌ای را به انجام برساند.
حضرت امام خمینی(ره) پس از شهادت وی فرمودند: اینجانب فرزند عزیزی را از دست داده‌ام. خداوند تعالی به همه ما توفیق تحمل مصائب و توان ادامه راه بر فروغ شهیدان را بیشتر از پیش، کرامت فرماید و توطئه و مکر ستمگران را به خودشان برگرداند و ملت پر کرامت اسلام را در مسیر جهاد و شهادت، ثابت قدم نگهدارد.
وی نماینده امام خمینی در امور حسبیه و وجوه شرعی در پاکستان بود.
گفتنی است سال گذشته نیز «سیدمحمد مهدی حسینی» نوه ۱۱ ساله علامه شهید سید عارف حسین حسینی در حمله یک عامل انتحاری به مسجد «مدرسه حسینیه» منطقه چمکنی شهر پیشاور پاکستان به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
شهادت
حسینی در ۱۴ مرداد ۱۳۶۷ش برابر با ۲۱ ذی‌الحجه ۱۴۰۸ق در مدرسه دارالمعارف الاسلامیه پیشاور، از سوی افراد ناشناس، هدف گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید. هیئت عالی رتبه‌ای از ایران اسلامی وارد پیشاور شد تا در تشییع جنازه حسینی شرکت جوید. آیت الله جنتی بر پیکر وی نماز خواند و پس از آن جنازهاش را با بالگرد به زادگاهش پاراچنار انتقال دادند. ژنرال ضیاءالحق، رئیس‌جمهور وقت پاکستان، نیز با هیئتی عالی رتبه، در تشییع جنازه او حاضر شد.
امام خمینی ضمن اعزام هیئتی برای شرکت در تشییع جنازه در پیام تسلیت مفصل خطاب به علما و ملت پاکستان،[۷] ایشان را فرزند عزیز خود نامید.
