پاراچنارغزه اي در همين نزديكي
در گوشهاي از اين دنيا و در منطقهاي به نام پاراچنار ممكن است هرلحظه جلوی درِ خانهتان يك مين سبز شود و پایتان روی آن برود. خارجشدن از شهر و سفر به شهري ديگر، هزينهاي بَس گزاف به قيمت جان دارد؛ آنهم از نوع ازدستدادن سر و مُثله شدن. حفظ جان با خودتان است. در پاراچنار گويي جمهوري اسلامي كوچكي شكل گرفته است. مردم اين منطقه خود را فرزندان انقلاب اسلامي ميدانند و هروقت نام رهبري میآید، چنان منقلب میشوند که قابل وصف نیست. اما گويا در پاراچنار دست همه دشمنان شيعيان در يك كاسه است تا مقاومت شيعيان را بشكنند؛ از آمريكا و اسرائيل گرفته تا عربستان و سرويسهاي اطلاعاتي بسياري از كشورهاي ديگر.
پاراچنار كجاست؟
«پاراچنار» نام منطقهای است در پاکستان که در محاصره طالبان است و اگر چارهای برای آن اندیشیده نشود، سرنوشتی همچون غزه در انتظار آنجاست. در پاراچنار حكم مرگ شيعه را امضا كردهاند؛ غافل از آنكه شيعه پيوندي ناگسستني با خون دارد. مردم ایران شاید ندانند در نقطهای از جهان، مردمی با سربند «یاحسین» به جهاد میروند و دیوارهاي مساجد را با عکسهای امام (رحمتاللهعليه)، شهید بهشتی، شهید همت، شهيد آويني، شهید مطهری و… تزیین میکنند. و مردم ايران شايد ندانند این منطقه در پاکستان به «ایران کوچک» معروف است.
پاراچناريها چگونه با انقلاب آشنا شدند؟
شهيد سيدعارف حسين الحسيني از شاگردان امام خميني (رحمتاللهعلیه) بعد از انقلاب اسلامي رهبري شيعيان پاكستان را بر عهده داشت. او در نجف با امام خميني (رحمتاللهعليه) آشنا شد. شهيدحسيني بهخاطر حضور سرسختانهاش در مبارزات عليه رژیم بعث حاکم بر عراق، از این کشور اخراج شد و به قم آمد. اما او در ايران هم دست از مبارزه نكشيد و مشارکتش در مبارزات علیه رژيم پهلوی، موجب اخراجش از ايران شد. سيدعارف حسين الحسيني در سال ۱۳۶۳ با حكم امام (رحمتاللهعليه) بهعنوان نماینده ايشان در پاکستان منصوب شد و در جایگاه رهبری شیعیان پاکستان قرار گرفت. منشأ انقلابیشدن مردم منطقه پاراچنار، اقدامات شهید حسینی است. او سرانجام در ۱۴ مرداد ۱۳۶۷، در شهر پیشاور هدف گلوله قرار گرفت و شهيد شد. پيكرش در روستای «پیوار»، از توابع پاراچنار به خاك سپرده شد كه اكنون مهمترین زیارتگاه شیعیان پاکستان است.
آغاز ماجرا
پاراچنار از سال ۲۰۰۷ در محاصره طالبان و همپیمانان بومی آن قرار گرفته است. اوایل اهلسنت هیچ مشکلی با طالبان نداشتند، اما بعد از مدتي آنها هم از كارهاي طالبان به ستوه آمدند.
پس از آنکه طالبان از جنوب به شمال -یعنی پاراچنار - منتقل شد، شیعیان تحت فشار قرار گرفتند. طی چندين درگیری، صدها تن از شخصیتهای “
برتر شيعيان توسط طالبان به شهادت رسيدند. اما از آنجايي که شیعیان زیر بار سلطه نرفتند، طالبان دسیسههایی را توسط برخي از طرفدارانش به راه انداخت. در آخرين اقدام طالبان، بهدنبال اهانت وهابیون به مقدسات شیعیان كه در قالب يك راهپیمایی علیه امام حسین (عليهالسلام) و در تأیید یزید به تاريخ ۱۲ ربیعالأول (آوریل ۲۰۰۷) صورت گرفت، شیعیان به نماینده سیاسی دولت مراجعه کرده و خواستار توقف این اقدامات شدند و ضربالأجلي پنجروزه را براي پيگيري دولت مشخص كردند. پنج روز بعد كه مصادف هفدهم ربيعالأول و روز ولادت حضرت رسول (صلياللهعليهوآلهوسلم) بود، شيعيان با ملاحظه عدم پيگيري دولت درباره اهانتهاي طالبان، دست به تجمع مقابل يكي از مساجد دشمنان زدند و سلفيها كه منتظر چنين فرصتي بودند، از منارههاي مسجد شروع تيراندازي كردند و همچنين شهر را هم خمپارهباران كردند. شيعيان هم با مشاهده چنين وضعيتي، به يكباره «ياعلي» گفته و آنها را از شهر بيرون كردند.
سهيل کریمی كه سال گذشته براي ساخت مستندي به پاراچنار رفته و سه هفته را در پاراچنار سپري كرده بود، محل جنايت طالبان در حمله مذكور را ديده و میگوید: اگر این منارهها را ببینید، متوجه میشوید که هیچ دلیلی برای ارتفاع بسيار زياد آنها و نيز وجود دريچههاي آنها نيست. اين منارهها صرفا براي كار نظامي اينگونه طراحي شده و حكم يك برج ديدهباني را دارد.
پاراچنار در حصر
مهمترين مشكل شيعيان پاراچنار، محاصره شدن از همهطرف توسط نيروهاي طالبان و سلفيهاست. اين شهر هماننده غزه در حصر كامل است و با توجه به درگيريهاي صورتگرفته از سال ۲۰۰۷ تاكنون بيش از هزار و ۶۰۰ نفر از شيعيان شهيد و ۶ هزار نفر نيز مجروح شدهاند. طالبان راههاي منتهي به شهر پاراچنار را محاصره كرده و هركسي را كه بخواهد وارد و يا خارج شود، ميكشد. مسافران شیعه با عبور از استانهای مختلف افغانستان و با صرف هزينههاي چندبرابر كه خالي از خطر هم نيست، خود را به پیشاور میرسانند. مردم وقتی صبح برای رفتن بهدنبال رزق و روزی از خانه بیرون میروند، هنوز بسمالله نگفته ممكن است پايشان روي مين برود. آنها اگرچه بالأخره بهنحوي مايحتاج غذاييشان را تأمين ميكنند، اما مسئله اينجاست كه بهخاطر محاصره، مواد غذايي گهگاهي از افغانستان وارد پاراچنار ميشود، با قيمتهاي بسيارگران در اختيار شيعيان قرار ميگيرد.
درحالحاضر بيش از سه سال است که راههای اصلی ورود غذا و دارو بر ساکنان این منطقه بسته شده و حتي مواد دارویی و يا حتی كپسول اکسیژن و ابزارها و داروی بیهوشی هم در بیمارستان مرکزی وجود ندارد؛ بيمارستاني كه پزشکانش هم انگشتشمارند. جان باختن كودكان كم سن و سال بهخاطر نبودن دارو به امري عادي تبديل شده؛ خبرهای مرگ و میر اين کودکان معمولا هيچگاه به بیرون درز نمیکند. بيمارستان شهر بهدليل كمبود دارو نميتواند خدماترساني مطلوبي داشته باشد و برخي از زنان نيز هنگام زايمان بهخاطر نبود سرُم و دارو جان خود و نوزادشان را از دست ميدهند.
كريمي با اشاره به ساخت مستند «زخم پيوار» خاطرنشان ميكند: در مستند زخم پیوار خواهید دید که در شهر پاراچنار، منطقهای وجود دارد که هميشه زیر آتش تکتیراندازان طالبان است و مردم برای عبور از آنجا باید خم شوند و با سرعت بدوند. تا به حال هفت نفر هم در آنجا با تیر تکتیراندازان شهید شدهاند. من هنگام عبور از این دالان مرگ به یاد وقایع جنگهای داخلی لبنان و محاصره سارایوو در بوسني افتادم.
حسيناصغر اهل پاراچنار كه نام دانش را بهعنوان نام خانوادگياش در ايران انتخاب كرده و در سطح دوم حوزه
علميه قم در حال تحصيل است، ميگويد: تا قبل از محاصره، منطقه پاراچنار بهعنوان قطب كشاورزي و صيفيجات در پاكستان شناخته ميشد. اما اين منطقه بهدليل محاصره در سالهاي اخير، ديگر نميتواند محصولي صادر كند. خروج از شهر و رفتن به پيشاور، فقط ۳۰۰ روپيه خرج دارد، اما بعد از محاصره مجبوريم از راه افغانستان برويم كه حداقل شش هزار روپيه هزينه دارد و صرفه اقتصادي ندارد.
پاراچنار؛ غزهاي ديگر
نيروهاي طالبان در پاكستان عملياتهاي تروريستي انجام ميدهند و دولت پاكستان نهتنها اقدامي جدي علیه آنها به عمل نميآورد، بلكه براي به آنها چراغ سبز هم نشان داده و در كشتار شیعیان با آنها همكاري ميكند.
كريمي با اشاره به اينكه سرویس امنیتی ارتش پاکستان (ISI) از اصلیترین عوامل تشدید محاصره است و تا جايي كه میتواند اجازه تحرک دفاعی به مردم پاراچنار نميدهد، ميگويد: امنيت و خدمات اجتماعي پيشكش؛ دولت حتي برق اين منطقه را به درستي تأمين نميكند.
حسين اصغر نيز خاطرنشان ميكند: دولت پاكستان كه به نوعي طرفدار و دستنشانده آمريكا و اسرائيل و عربستان است، تمايلي ندارد كه مردم اين منطقه به تفكر شعيه و نظام جمهوري اسلامي ايران تمايلي داشته باشند. مهمترين تلاش آمريكا و سرويسهاي اطلاعاتي آنها در منطقه، جداكردن شيعيان از انقلاب اسلامي ايران و ولايت فقيه است.
وي اضافه ميكند: در چند ماه اخير بيش از ۱۵۰ نفر در بيرون از شهر توسط گروههاي طالبان با انواع مختلف ترور همچون بمبگذاري، حمله مسلحانه و آدمربايي شهيد شدهاند. ارتش پاكستان نيز در برخي از جنايتها سهيم است؛ بهطوري كه وقتي كاروانهاي مردم پاراچنار را در بيرون از شهر بر اساس وظيفهاش اسكورت ميكند، هنگام حمله طالبان به يكباره صحنه را خالي كرده و مردم بيدفاع را بهدست طالبان ميسپارد. ارتش پاكستان طالبان را نابود نميكند. چون بهواسطه آمريكا و ناتو از سازمان ملل متحد براي نابودي طالبان پول ميگيرد و اگر طالبان وجود نداشته باشد، ديگر پولي هم در كار نيست.
دانش ميگويد: طالبان از هيچ فرصتي براي كشتن شيعيان دريغ نميكند و حتي مولويهاي آنها كشتن شيعيان را واجب ميدانند. آنها بچهها و زنها را هم ميكشند و مثل حيوانات دست و پاي اسيران را مُثله كرده و آنان را زندهزنده در آتش ميسوزانند. حدود ۴۰ نفر از بچههايي که داشتند براي مردم منطقه آذوقه و دارو ميبردند، سرشان بريده شد.
پاراچنار در بايكوت خبري
بهدليل محاصره بسيار شديد و سانسور خبري از سوي دولت پاكستان، تقريبا هيچگونه خبري از سوي خبرگزاريها و شبكههاي خبري در زمينه پاراچنار منعكس نميشود و اگر هم خبري در رسانهها وجود داشته باشد، بيشتر اين درگيريها را قومي و قبيلهاي عنوان كرده و يا با ترفندهاي رسانهاي به آن رنگ شيعه و سني ميدهد. تنها از طريق اينترنت آن هم به كندي و با زحمت، اخباري ناقص و كوتاه درمورد جنايات طالبان منتشر ميشود.
حسين اصغر دانش يكي از مهمترين مشكلات پاراچنار را نداشتن رسانه و به موازات آن عدم آگاهي مردم جهان بهخصوص شيعيان از وضعيت منطقه دانست و گفت: دولت پاكستان اخبار مربوط به منطقه پاراچنار را سانسور ميكند و يا با تحريف حقيقت، درگيريها را قومي و قبيلهاي معرفي كرده و به آن رنگ شيعه و سني ميدهد. راديو «پَشتو»ي جمهوري اسلامي هم صرفا چهار ساعت در روز برنامه پخش ميكند كه در مقابل راديوي «مشعل» و «ديوه» كه با بودجه مستقيم آمريكا و با حمايت شبكه صداي آمريكا (VOA) راهاندازي شده بسيار كم است.
ساجدحسين از اهالي پاراچنار كه همراه تعدادي از دوستان خود به ايران آمده است، ميگويد: امواج راديو پشتوي جمهوري اسلامي در منطقه بسيار ضعيف است. درضمن اين راديو با كساني مصاحبه ميكند كه ضدانقلاب بوده و براي سازمان اطلاعاتي
پاكستان كار ميكنند. دو راديوي مشعل و ديوه با همكاري يكديگر و بهصورت شبانهروزي براي هفت ميليون مخاطب به زبان پَشتو برنامه پخش ميكنند. با وجود چنين اوصافي، ما اخبار و رويدادهاي حقيقي پاراچنار را از طريق اينترنت با سرعت ۳۰ كيلو بايت منتشر ميكنيم. البته اين سرعت بسيار كم است، اما چارهاي نداريم و حتي با همين سرعت كم اينترنت، به سايت رهبر معظم انقلاب مراجعه كرده و از بيانات ايشان استفاده ميكنيم و سؤالاتمان را ميپرسيم.
اما زندگي جاري است
با وجود تمام اين خطرات، همچنان زندگي روزمره در پاراچنار جاري است. آنها مدرسه دارند و دانشجويان پاراچناري كه در ديگرشهرهاي پاكستان تحصيل ميكنند، كلاسهاي درس را بههمراه روحانيون داير كردهاند. مغازهها باز و خودروها در حال حركت هستند؛ اما با اينحال احتياط شرط عقل است.
سهيل كريمي با بيان اينكه پاراچناريها رهبر ما را رهبر خودشان ميدانند و در همه کوچهها و بازارهايشان عکس امام (رحمتاللهعليه) و رهبري (مدظلهالعالي) نصب شده، اظهار داشت: بزرگترين افتخار براي پاکستانيها اين است که ويزا بگيرند و بروند عربستان کار کنند. اما براي پاراچناريها عار است که چنين کاري کنند. بزرگترين افتخار براي پاراچناريها اين است که بيايند ايران و کار کنند و پول حلال دربياورند.
كريمي در مورد شغل بسياري از اهالي پاراچنار ميگويد: در پاراچنار برخي از افراد بازاري هستند و مغازه دارند، بقيه هم دامدار و کشاورزند. آموزگاران مدارس پاراچنار نيز دانشجوياني بومي هستند كه در دانشگاههاي شهرهاي اطراف درس ميخوانند.
جرم؛ خون شيعه در رگها
نکته اصلي ماجرا اينجاست که اكثريت مردم اين شهر شيعه هستند و در وضعيتي ناگوار از چهار طرف در محاصره كساني هستند که ريختن خون شيعيان را مباح ميدانند؛ محاصرهاي همهجانبه که هيچکس تلاشي براي شکستن آن نميکند. در اين منطقه كافي است شيعه باشي؛ همين خودش جرم است و توسط مولويهاي وهابي و سلفي محكوم به مرگ ميشوي. کار بهجايی رسيده است که علمای وهابی اعلام کردهاند که مقلدانشان حتی اگر زن حاملهای را بگیرند، زن و بچهاش متعلق به آن مرد وهابی هستند که اسيرشان كرده است.
سهيل كريمي ميگويد: وهابيها در تجمعهای شیعیان با عملیات انتحاري خودشان را منفجر ميکنند تا آنها را بکشند. شما خانوادهاي پيدا نميکنيد که شهيد و جانباز نداشته باشد. آنها با الگوبرداری از بسیج ما، ردههای مقاومت براي مقابله با طالبان سازماندهی كردهاند. در تشییع جنازههایشان لباس بسیجی میپوشند و سربند «یازهرا (سلاماللهعليها)» میبندند. بر سر مزار شهدايشان پرچم جمهوری اسلامی و «ياحسين (عليهالسلام)» نصب ميكنند. عموم مردم شدیدا به ولایت فقیه و حضرت آقا اعتقاد دارند و در حمايت از حركتهاي انقلابي مردم منطقه بهخصوص شيعيان بحرين راهپيمايي ميكنند.
حسين اصغر هم با اشاره به اينكه اعياد رسمي جمهوري اسلامي چون ۲۲ بهمن، روز جهاني قدس، هفته دفاع مقدس و ساير روزها در پاراچنار گرامي داشته شده و مردم در حمايت از انقلاب اسلامي راهپيمايي ميكنند، خاطرنشان ميكند: مردم در اين راهپيماييها عكسهاي امام راحل، رهبر معظم انقلاب، دكتر احمدينژاد و سيدحسن نصرالله را در دست دارند و تصاوير شهدايي همچون چمران، همت، زينالدين، باكري و ساير شهداي انقلاب اسلامي در منازل و مدرسههاي پاراچنار بر ديوارها نصب شده است. مردم در جريان اخبار منطقه قرار دارند بهطوري كه در حمايت از مردم غزه و بحرين راهپيمايي ميكنند.
حال با اين اوصاف بايد ديد روند درگيريهاي اين منطقه بر اساس خواست سرويس اطلاعاتي ارتش پاكستان و كشورهاي غربي پيش خواهد رفت و يا اينكه امت اسلام كاري براي اين مسئله خواهد كرد.mostajar
«پاراچنار» نام منطقهای است در پاکستان که در محاصره طالبان است و اگر چارهای برای آن اندیشیده نشود، سرنوشتی همچون غزه در انتظار آنجاست. در پاراچنار حكم مرگ شيعه را امضا كردهاند؛ غافل از آنكه شيعه پيوندي ناگسستني با خون دارد. مردم ایران شاید ندانند در نقطهای از جهان، مردمی با سربند «یاحسین» به جهاد میروند و دیوارهاي مساجد را با عکسهای امام (رحمتاللهعليه)، شهید بهشتی، شهید همت، شهيد آويني، شهید مطهری و… تزیین میکنند. و مردم ايران شايد ندانند این منطقه در پاکستان به «ایران کوچک» معروف است.
شهيد سيدعارف حسين الحسيني از شاگردان امام خميني (رحمتاللهعلیه) بعد از انقلاب اسلامي رهبري شيعيان پاكستان را بر عهده داشت. او در نجف با امام خميني (رحمتاللهعليه) آشنا شد. شهيدحسيني بهخاطر حضور سرسختانهاش در مبارزات عليه رژیم بعث حاکم بر عراق، از این کشور اخراج شد و به قم آمد. اما او در ايران هم دست از مبارزه نكشيد و مشارکتش در مبارزات علیه رژيم پهلوی، موجب اخراجش از ايران شد. سيدعارف حسين الحسيني در سال ۱۳۶۳ با حكم امام (رحمتاللهعليه) بهعنوان نماینده ايشان در پاکستان منصوب شد و در جایگاه رهبری شیعیان پاکستان قرار گرفت. منشأ انقلابیشدن مردم منطقه پاراچنار، اقدامات شهید حسینی است. او سرانجام در ۱۴ مرداد ۱۳۶۷، در شهر پیشاور هدف گلوله قرار گرفت و شهيد شد. پيكرش در روستای «پیوار»، از توابع پاراچنار به خاك سپرده شد كه اكنون مهمترین زیارتگاه شیعیان پاکستان است.
پاراچنار از سال ۲۰۰۷ در محاصره طالبان و همپیمانان بومی آن قرار گرفته است. اوایل اهلسنت هیچ مشکلی با طالبان نداشتند، اما بعد از مدتي آنها هم از كارهاي طالبان به ستوه آمدند.
مهمترين مشكل شيعيان پاراچنار، محاصره شدن از همهطرف توسط نيروهاي طالبان و سلفيهاست. اين شهر هماننده غزه در حصر كامل است و با توجه به درگيريهاي صورتگرفته از سال ۲۰۰۷ تاكنون بيش از هزار و ۶۰۰ نفر از شيعيان شهيد و ۶ هزار نفر نيز مجروح شدهاند. طالبان راههاي منتهي به شهر پاراچنار را محاصره كرده و هركسي را كه بخواهد وارد و يا خارج شود، ميكشد. مسافران شیعه با عبور از استانهای مختلف افغانستان و با صرف هزينههاي چندبرابر كه خالي از خطر هم نيست، خود را به پیشاور میرسانند. مردم وقتی صبح برای رفتن بهدنبال رزق و روزی از خانه بیرون میروند، هنوز بسمالله نگفته ممكن است پايشان روي مين برود. آنها اگرچه بالأخره بهنحوي مايحتاج غذاييشان را تأمين ميكنند، اما مسئله اينجاست كه بهخاطر محاصره، مواد غذايي گهگاهي از افغانستان وارد پاراچنار ميشود، با قيمتهاي بسيارگران در اختيار شيعيان قرار ميگيرد.
نيروهاي طالبان در پاكستان عملياتهاي تروريستي انجام ميدهند و دولت پاكستان نهتنها اقدامي جدي علیه آنها به عمل نميآورد، بلكه براي به آنها چراغ سبز هم نشان داده و در كشتار شیعیان با آنها همكاري ميكند.
بهدليل محاصره بسيار شديد و سانسور خبري از سوي دولت پاكستان، تقريبا هيچگونه خبري از سوي خبرگزاريها و شبكههاي خبري در زمينه پاراچنار منعكس نميشود و اگر هم خبري در رسانهها وجود داشته باشد، بيشتر اين درگيريها را قومي و قبيلهاي عنوان كرده و يا با ترفندهاي رسانهاي به آن رنگ شيعه و سني ميدهد. تنها از طريق اينترنت آن هم به كندي و با زحمت، اخباري ناقص و كوتاه درمورد جنايات طالبان منتشر ميشود.
با وجود تمام اين خطرات، همچنان زندگي روزمره در پاراچنار جاري است. آنها مدرسه دارند و دانشجويان پاراچناري كه در ديگرشهرهاي پاكستان تحصيل ميكنند، كلاسهاي درس را بههمراه روحانيون داير كردهاند. مغازهها باز و خودروها در حال حركت هستند؛ اما با اينحال احتياط شرط عقل است.
كريمي در مورد شغل بسياري از اهالي پاراچنار ميگويد: در پاراچنار برخي از افراد بازاري هستند و مغازه دارند، بقيه هم دامدار و کشاورزند. آموزگاران مدارس پاراچنار نيز دانشجوياني بومي هستند كه در دانشگاههاي شهرهاي اطراف درس ميخوانند.
نکته اصلي ماجرا اينجاست که اكثريت مردم اين شهر شيعه هستند و در وضعيتي ناگوار از چهار طرف در محاصره كساني هستند که ريختن خون شيعيان را مباح ميدانند؛ محاصرهاي همهجانبه که هيچکس تلاشي براي شکستن آن نميکند. در اين منطقه كافي است شيعه باشي؛ همين خودش جرم است و توسط مولويهاي وهابي و سلفي محكوم به مرگ ميشوي. کار بهجايی رسيده است که علمای وهابی اعلام کردهاند که مقلدانشان حتی اگر زن حاملهای را بگیرند، زن و بچهاش متعلق به آن مرد وهابی هستند که اسيرشان كرده است.
