اگر هر چیزی بهاری دارد، بهار قرآن، «رمضان» است .
اهل ادب وآداب، با دهانی پاک و دلی روشن درآستانه قرآن قرار می گیرند و با خاطری خداجوی به «تلاوت» می پردازند .وقتی قرآن خوانده می شود، سراپا گوشند .
چون قرآن می خوانند ، شمرده و باتأمل و اندیشه می خوانند و خود رادر محضر خدا می بینند و
خویشتن را مخاطب کلام الهی می دانند .
قرآن رابا صدای خوب، با لحنی دلنشین، با آوایی حزین می‌خوانند .
وضو میگیرند، با طهارت و رو‌به قبله، با آمادگی قلبی و اقبال دل، با ادب و متانت قرآن می‌خوانند.
هرگزشیوه «تلاوت» و اسلوب و صوت قرائت، آنان را از معنی و پیام‌های آیات حق باز نمیدارد.
اگر در رمضان قرآن می خوانند، به «کیفیت»، بیش از «کمیت» توجّه دارند.
بیش از محاسبه صفحات و اجزای تلاوت شده، به مفاهیم و مضانین آن می‌اندایشند.
به فرموده امام صادق (ع): «هرکس قرآن بخواند، ولی دلش حالت خضوع پیدا نکند و قلبش رقت نیابد و دلش اندوهناک نشود ، شأن خداوند را کوچک نموده است .» اینان به‌خشوع قلبی در وقت ترنّم کلام الله و خشیت باطنی هنگام قرائت کلام وحی، بیشترین اهمیت را می دهند .
قرآن، گنجینه گرانبهای معارف الهی است.
مگر می شود کسی گنجینه‌ای را بگشاید ، ولی ننگرد که درون آن چیست وچند می‌ارزد و به چه کار می آید؟!
کسانی «حروف» قرآن را حفظ میکنند و «حدود» آن را ضایع می کنند؛ دریغ برآنان!
آیات را باید از زاویه به صحنه آورد و از لفظ به عینیت» .
باید «غبار نسیان» را با «عطر تلاوت» شست و زدود.
مرحبا بر خانه های روشن از فروغ وحی .
خانه را باید با نور قرآن روشن کرد وصدای روح‌بخش قرآن وآهنگ دل‌نواز آن را باید در فضا گسترد .
مودبان به ادب قرآنی، هنگام تلاوت در محضر قرآن «حضور» دارند و«ادب حضور» را مراعات می کنند:
با قلبی که خاشع است،
با بدنی که فارغ است،
با مکانی که خلوت و روحانی است .
و این هر سه، شرط بهره بردن ازقرائت قرآن است .
اگر کسی سنگ‌دل وقسی القلب بود ، اگر دلی آماده پیام الهی نبود، اگر همهمه‌ها و ازدحام، مانع حضور قلب و تمرکز فکر در وقت قرآن خواندن بود، تاثیر تلاوت کاهش می‌یابد .
«کلام الله» را نباید دست کم گرفت .
سخن آفریدگار ، منشور ایمان و مرامنامه اعتقادی و برنامه زندگی است . پیامی که از «لوح محفوظ» برقلب محمد مصطفی (ص) نازل گشته وماه رمضان و «شب قدر» را شرافت بخشیده است ، نباید بی قدر و حرمت شود …
«به شاخه های» و روز اهل راز و نیاز ،
هماره می شکفد غنچه های «ذکر» و «دعا»
و در هوای لطیف خلوص وبیداری
به بوستان «شب قدر»
ز عمق جان ، گل شب بوی «توبه» می روید .
و…هر طرف ، شب و روز
گل تلاوت آیات، عطر افشانده است.»
شبهای رمضان،از‌شام اخر تا‌سحر، سراسر برکت است.اولیای الهی، دل را در چشمه زلال یاد خدا شستشو می‌دهند و جرعه‌جرعه فیض می‌نوشند.
قرآن، کتابی است همیشگی، همه‌جایی، همه‌جانبه و جامع، که عطر دل‌انگیز آیاتش، مشام جان را زنده می‌سازد.
قرآن بهار دل‌های خزان‌زده است.
و… دلی که به قرآن زنده شود، هرگز افسرده نمی‌شود.
mostajar
